..δεν κλαίω γι' αυτά που μου έχεις πάρει,

γι' αυτά που μου 'χεις αρνηθεί..

μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι, γαλάζιο ανείπωτο βαθύ...

για εμενα εισαι το καλοκαίρι..

τα τριζόνια κάθε βράδυ...τα τζιτζίκια που ακούω ξαπλωμένη στην αιώρα..οι παγωμένες μπίρες το μεσημέρι..οι μπουρμπουλήθρες του τζιν τόνικ, το βράδυ στο μπαρ που πηγαίνω, εκείνο..με τις μαξιλάρες στο πεζούλι.η πρώτη βουτιά το πρωί στη θάλασσα, βγαίνοντας από την σκηνή..οι ερωτικές περιγραφές στο καλοκαιρινό μου βιβλίο...η αθήνα που απομακρύνεται ένα απόγευμα, καθώς έχω μόλις προλάβει το πλοίο..η μυρωδιά από το αντηλιακό.το μεθύσι από το ούζο που ξεκινήσαμε να πίνουμε μεσημέρι και μας βράδιασε..τα χταπόδια που "λιάζονται" έξω από τις ταβέρνες τα πρωινά..τα θερινά σινεμά, τα θερινά σινεμά, τα θερινά σινεμά...τα ψημένα καλαμπόκια με πολύ αλάτι, μετά την θάλασσα...ο βυθός στις βόλτες με την μάσκα..το ταρατσάκι για ποτό που θαρρείς πως θα αγγίξεις την ακρόπολη...

φέτος που δεν είσαι εδώ όμως, ο σεπτέμβης βιάστηκε να τρυπώσει στο σακίδιο μου και να μου κλέψει όσφρηση και ακοή...
έτσι...

δεν άκουγα το κύμα τα βράδια από το μπαλκόνι, ούτε τα τζιτζίκια με ξύπναγαν τα πρωινά. δεν ένοιωθα το ιώδιο από τους αχινιούς και δεν μύριζα την κάπνα από το φουγάρο στα ταξίδια μου..
καμιά φορά νομίζω ότι δεν ήταν ο ζηλιάρης σεπτέμβρης που έκλεψε αυτες τις δυο μου αισθήσεις, αλλά εσύ που φεύγοντας με άφησες μισή.

Το χέρι προσπαθεί να προλάβει τη σκέψη.. τρέχει πατώντας τα πλήκτρα
Θέλω να πω για εσένα.. για εσένα που λείπεις από τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες. νομίζω ότι έτσι σου μιλάω..
είναι καλοκαίρι όμως και δεν θα έπρεπε να είμαστε χώρια. Είναι η εποχή που το φιλί σου μου άφηνε αλμύρα στα χείλη και όταν έφευγες, περνούσα την γλώσσα μου απαλά για να σε νοιώσω ξανά.. και ξανά και ξανά..
δεν βαρέθηκα ποτέ τα φιλία σου και δεν χόρτασα ποτέ την αγκαλιά σου. Η μυρωδιά του κορμιού σου, όταν ξάπλωνα πάνω σου και κοιμόμουν με το πρόσωπο μου χαμένο στα χέρια σου, νομίζω ότι ακόμα βρίσκεται κάπου στο σπίτι. Μου κρύβεται πίσω από τις πόρτες και μέσα στην ντουλάπα. Την ανακαλύπτω σε ένα μπλουζάκι που είχες ξεχάσει πριν καιρό και είναι τόσο αστείο που ανασαίνω βαθιά μέσα του, ψάχνοντάς σε εκεί..
είναι καλοκαίρι και δεν κάνω όνειρα για αλμυρά φιλιά, γιατί την γεύση του φιλιού σου δεν θα την έχει άλλο.. ούτε την μυρωδιά σου.. και εγώ δεν θέλω τις αλλαγές.. θέλω το ίδιο σώμα να με σκεπάζει χρόνια και μαζί να δούμε τον κόσμο..
μαζί σου έκανα όνειρα συνεχώς.. ήθελα να κάνουμε τα πάντα μαζί και μου αρκούσε και το τίποτα.. και τώρα κάνω όνειρα, είναι όμως πιο μοναχικά και χωρίς πολύ φαντασία..
«έγινε η απώλεια συνήθεια μας»… είναι ένα τραγούδι που είχα χρόνια να ακούσω.. το θυμήθηκα με αφορμή εσένα και εμένα.. όχι εμάς πια.. το πρόσεξες? εσένα και εμένα..
«..Η απουσία σου μ' εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω
νοιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φθάνω πίσω κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει…»

τα ταξίδια με το πλοίο..

..έχουν μια γνώριμη μυρωδιά, τουλάχιστον τρεις 10ετίες τώρα. Έχουν πολύ καλοκαίρι μέσα τους. Υπέροχα ηλιοβασιλέματα από την πρύμνη τους. Την βεβαιότητα, που μετά μετατρέπεις σε ελπίδα, πως θα δεις δελφίνια. Απαίσια συσκευασμένα κρουασαν και εμφιαλωμένα νερά, μονίμως εκτός ψυγείου.Μοκέτες που έχουν ποτίσει καραβίλα.Πολύχρωμο, φωνακλάδικο και πολυπολιτισμικό κόσμο..και φυσικα, καραβίσιο μπουγαδόνερο που σερβίρεται για καφές.
Τουλάχιστον εγω έτσι τα έχω στο μυαλό μου. Τα τελευταία χρόνια βέβαια καταλαβαίνω πως τα περισσότερα από αυτά χάνονται..Καινούρια πλοία, που δεν μπορείς πια να βγεις έξω για να δεις το ηλιοβασίλεμα, γιατί είναι γρήγορα κλουβιά με τέλειο καφέ παραλιακής και σάντουιτσ κυλικείου σχολής..Που δεν μυρίζουν, που δεν αφήνουν να στρώσεις το sleeping bag κάτω, γιατί πιά δεν ταιριάζει με το profile τους.

Υπάρχει όμως κάτι που παραμένει ίδιο. Είναι αυτή η μελαγχολία που σου βγάζει το ταξίδι με το πλοίο. Η διάθεση για μελό και νοσταλγία. Αυτή η διάθεση που σε κάνει να ψάχνεις στο σάκο σου για χαρτί και μολύβι και τελικα να γράφεις στην τελευταία σελίδα του καινούριο βιβλίου των διακοπών, για να ξαλαφρώσεις από αυτό το εφηβικό φούσκωμα που δεν ξέρεις πως να διαχειριστείς. Ίσως είναι τα νησιά που εσυ δεν κατεβαίνεις και σκέφτεσαι ότι πάντα ήθελες να πας. Και αν θα προλάβεις, αν τελικά θα τα καταφέρεις. Ίσως πάλι σε κάποια από αυτά να είχες πάει με κάποια μεγάλη αγάπη που πια δεν υπάρχει στη ζωή σου ή να σου είχε τάξει να πάτε ή να έμαθες πως πέρασε εκεί το καλοκαίρι με έναν επόμενο έρωτα.Είναι και το απέραντο της θάλασσας που ξεκουράζει το μάτι, ο τόσος χρόνος να σκεφτείς πέρα από τα συνηθισμένα. Οι κοπέλες που ξαπλώνουν στην αγκαλιά του φίλου τους, που στα μάτια σου και την μοναξιά σου, φαντάζει πιο καλός από όλους τους πρώην και επόμενούς σου και σε κάνουν να γυρνάς γρήγορα το βλέμα στο πέλαγος, ψάχνοντας τάχα τα δελφίνια..