τα ταξίδια με το πλοίο..

..έχουν μια γνώριμη μυρωδιά, τουλάχιστον τρεις 10ετίες τώρα. Έχουν πολύ καλοκαίρι μέσα τους. Υπέροχα ηλιοβασιλέματα από την πρύμνη τους. Την βεβαιότητα, που μετά μετατρέπεις σε ελπίδα, πως θα δεις δελφίνια. Απαίσια συσκευασμένα κρουασαν και εμφιαλωμένα νερά, μονίμως εκτός ψυγείου.Μοκέτες που έχουν ποτίσει καραβίλα.Πολύχρωμο, φωνακλάδικο και πολυπολιτισμικό κόσμο..και φυσικα, καραβίσιο μπουγαδόνερο που σερβίρεται για καφές.
Τουλάχιστον εγω έτσι τα έχω στο μυαλό μου. Τα τελευταία χρόνια βέβαια καταλαβαίνω πως τα περισσότερα από αυτά χάνονται..Καινούρια πλοία, που δεν μπορείς πια να βγεις έξω για να δεις το ηλιοβασίλεμα, γιατί είναι γρήγορα κλουβιά με τέλειο καφέ παραλιακής και σάντουιτσ κυλικείου σχολής..Που δεν μυρίζουν, που δεν αφήνουν να στρώσεις το sleeping bag κάτω, γιατί πιά δεν ταιριάζει με το profile τους.

Υπάρχει όμως κάτι που παραμένει ίδιο. Είναι αυτή η μελαγχολία που σου βγάζει το ταξίδι με το πλοίο. Η διάθεση για μελό και νοσταλγία. Αυτή η διάθεση που σε κάνει να ψάχνεις στο σάκο σου για χαρτί και μολύβι και τελικα να γράφεις στην τελευταία σελίδα του καινούριο βιβλίου των διακοπών, για να ξαλαφρώσεις από αυτό το εφηβικό φούσκωμα που δεν ξέρεις πως να διαχειριστείς. Ίσως είναι τα νησιά που εσυ δεν κατεβαίνεις και σκέφτεσαι ότι πάντα ήθελες να πας. Και αν θα προλάβεις, αν τελικά θα τα καταφέρεις. Ίσως πάλι σε κάποια από αυτά να είχες πάει με κάποια μεγάλη αγάπη που πια δεν υπάρχει στη ζωή σου ή να σου είχε τάξει να πάτε ή να έμαθες πως πέρασε εκεί το καλοκαίρι με έναν επόμενο έρωτα.Είναι και το απέραντο της θάλασσας που ξεκουράζει το μάτι, ο τόσος χρόνος να σκεφτείς πέρα από τα συνηθισμένα. Οι κοπέλες που ξαπλώνουν στην αγκαλιά του φίλου τους, που στα μάτια σου και την μοναξιά σου, φαντάζει πιο καλός από όλους τους πρώην και επόμενούς σου και σε κάνουν να γυρνάς γρήγορα το βλέμα στο πέλαγος, ψάχνοντας τάχα τα δελφίνια..