Το χέρι προσπαθεί να προλάβει τη σκέψη.. τρέχει πατώντας τα πλήκτρα
Θέλω να πω για εσένα.. για εσένα που λείπεις από τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες. νομίζω ότι έτσι σου μιλάω..
είναι καλοκαίρι όμως και δεν θα έπρεπε να είμαστε χώρια. Είναι η εποχή που το φιλί σου μου άφηνε αλμύρα στα χείλη και όταν έφευγες, περνούσα την γλώσσα μου απαλά για να σε νοιώσω ξανά.. και ξανά και ξανά..
δεν βαρέθηκα ποτέ τα φιλία σου και δεν χόρτασα ποτέ την αγκαλιά σου. Η μυρωδιά του κορμιού σου, όταν ξάπλωνα πάνω σου και κοιμόμουν με το πρόσωπο μου χαμένο στα χέρια σου, νομίζω ότι ακόμα βρίσκεται κάπου στο σπίτι. Μου κρύβεται πίσω από τις πόρτες και μέσα στην ντουλάπα. Την ανακαλύπτω σε ένα μπλουζάκι που είχες ξεχάσει πριν καιρό και είναι τόσο αστείο που ανασαίνω βαθιά μέσα του, ψάχνοντάς σε εκεί..
είναι καλοκαίρι και δεν κάνω όνειρα για αλμυρά φιλιά, γιατί την γεύση του φιλιού σου δεν θα την έχει άλλο.. ούτε την μυρωδιά σου.. και εγώ δεν θέλω τις αλλαγές.. θέλω το ίδιο σώμα να με σκεπάζει χρόνια και μαζί να δούμε τον κόσμο..
μαζί σου έκανα όνειρα συνεχώς.. ήθελα να κάνουμε τα πάντα μαζί και μου αρκούσε και το τίποτα.. και τώρα κάνω όνειρα, είναι όμως πιο μοναχικά και χωρίς πολύ φαντασία..
«έγινε η απώλεια συνήθεια μας»… είναι ένα τραγούδι που είχα χρόνια να ακούσω.. το θυμήθηκα με αφορμή εσένα και εμένα.. όχι εμάς πια.. το πρόσεξες? εσένα και εμένα..
«..Η απουσία σου μ' εξουθενώνει και δεν μπορώ να συνηθίσω
νοιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φθάνω πίσω κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει…»